Alle gezinnen zitten vol chaos, gezelligheid en grapjes, ze zijn vol van rommel en warmte. Gevuld met krokodillen tranen  maar ook met hele echte dikke tranen. Vol van geduld wat op is én de warme knuffels die later volgen. Ze zitten vol je best doen en richting geven aan alles wat opvoeden en samen zijn eigenlijk betekend.

De dagelijkse ritueeltjes die eigenlijk veel belangrijker zijn dan we denken. Dáár, op al die momentjes dat je je zelf bent en mag zijn, daar wil ik zijn met mijn camera. Niet op het moment dat iedereen “mooi klaarstaat”, maar juist wanneer jullie gewoon doen wat jullie altijd doen.

In een tijd van alles gepolijst, gefilterd en ai wil ik iets anders vastleggen: jullie échte leven.
Niet “mooi gemaakt”, maar mooi zoals het is.
Want later, als je terugkijkt dan wil je niet alleen foto’s zien die er prachtig uitzien, maar je wilt voelen, herinneringen ophalen. Net zoals ik doe met mijn oma en ouders.  Je wilt kunnen zien en zeggen ‘weet je nog, toen…’ zodra je naar de foto’s terug kijkt want dat wat nu gewoon is, is straks een herinnering.

Ik geloof dat die kleine momenten hoe gewoon ze ook lijken, later zó waardevol worden. De knuffel op de bank, haren in de war bij het ontbijt, de manier waarop je kind nog even je hand pakt.